اول دفتر

اول دفتر به‌نامِ ایزدِ دانا		صانعِ پروردگار، حَیّ توانا
اکبر و اعظم، خدایِ عالَم و آدم		صورت خوب آفرید و سیرت زیبا
از در بخشندگی و بنده‌نوازی		مُرغِ هوا را نصیب و ماهیِ دریا
قسمت خود می‌خورند مُنعم و درویش		روزی خود می‌برند پَشّه و عَنقا
حاجتِ موری به علم غیب بدانَد		در بُنِ چاهی، به زیرِ صخره‌ی صَمّا
جانور از نُطفه می‌کند، شِکَّر از نِی		برگِ ِتر از چوبِ خشک و چشمه زِ خارا
شربتِ نوش آفرید از مگسِ نَحل		نَخلِ تَناور کُند زِ دانه‌ی خرما
از همگان بی‌نیاز و بر همه مُشفق		از همه عالم نَهان و بر همه پیدا
پرتو نورِ سُرادِقاتِ جَلالش		از عظمت، ماورایِ فکرتِ دانا
خود نه زبان در دهانِ عارفِ مدهوش		حمد و ثَنا می‌کند، که موی بر اعضا
هر که نداند سپاسِ نعمتِ امروز		حیف خورد بر نصیبِ رحمتِ فردا
بارخدایا! مُهَیمَنی و مُدَبّر		وز همه عیبی مُنزّهی و مُبرّا
ما نتوانیم حقِ حَمد تو گفتن		با همه کَرّوبیٰانِ عالَمِ بالا
سعدی از آن جا که فهم اوست سخن گفت		ور نه کمال تو، وَهم کِی رسد آن جا؟